İstanbul'un koşuşturması malumdur. Araç trafiği kadar insan trafiği de sokakları kuşatmıştır.
"Yine mi geç kalacağız yahu?! Koştur koştur nefesim kesildi."
Astımı olan birine hiç de iyi gelmez bu zorunlu egzersiz, bilen bilir. :)
O hengamede bir esnafın nahifliği ile güler yüzün,
Dükkanın camı önündeki top reyhanı bir çocuk başını sever gibi sever ellerin.
Sonra o eli burnuna götürürsün, istemsiz, açılır nefesin.
Siz sanırım onu "fesleğen" olarak bilirsiniz,
Ama "reyhan" bana daha hoş gelir çünkü bu bitkiyi annem bize bu isimle tanıtmıştır.
Annemin reyhan sevgisi de nenesinden yadigardır.
İnsanlar kuş misali göçer, hatıraları, reyhanları, zambakları kalır.
Onlar da gidicidir, el-Hak!
En azından o hatıraya iyi bakmak isteyene tarifi veriyorum!
Güneşli, havadar bir ortam; toprağını yoklayan, susuzluğunu anlayan sevgi dolu parmaklar. :)
Evimden ayrı kaldığımda, yurt odasının pencere kenarında, minik bir kupada bile yetiştirmiştim, hiç naz yapmadı sağ olsun, beni şu küçücük kupaya mı layık gördün demedi kendileri.
Kupanın dibine bir kaç ceviz kabuğu yerleştirilebilir ki toprak çok sıkı olmasın, su sirkülasyonu sağlansın.
Kendisi bahar sonu veda etmeden beyaz, minicik çiçekleri ile sevimli bir selam çakmıştır. İnsanın da şu oyun alanından göçmeden önceki hali, en güzel hali olsa gerek, değil mi? Hiçbir yönü kalbimizi tam anlamıyla tatmin etmeyen, sonrası Sevgiliye kavuşma olan bir ayrılığa da ancak bu yakışır.
Bakım adına daha fazla bilgi için gülen yüze tıklayın: ☺
/LeyluNehar
Elinize sağlık, bir nefeste ferahladık
YanıtlaSilNe mutlu bize :)
Sil