Annelik Sanatı- 3-

Şu an lohusalık depresyonun ardından gönlüm isterdi ki sizlere bebek bakımı hakkında konuşalım... Bebeğinin zeka gelişimi için oyuncaklar, çıngıraklar önereyim. Lakin şu an bunlardan çok daha önemli olduğunu ancak bir yıl sonra anladığım bir durumu siz değerli okurlarım ile paylaşmak istiyorum. Neden mi? Çünkü bu satırlarda anlatacaklarıma dikkat etmezseniz mutsuz bir hayat sizi bekliyor olacak. Enerjisi tükenmiş ve asla onunla ilgilenemeyen bir anne ile baş başa kalmış bir yavrunuz olacak. Unutmayın her gününüz diğer gününüzden farklı geçecek, tam belirli bir düzen oturdu derken diğer gün yeni bir maceraya merhaba demek zorunda kalacaksınız. Siz durmak isteseniz de asla zaman durmayacak, hep akacak. Balınız,can taneniz ve bi'tanecik yavrunuz sizinle birlikte kaliteli bir şekilde büyüsün istiyorsanız öncelikle uygulamanız gereken adımları aşağıya bırakıyorum. Altın satırlar... Ben geç fark ettim ama siz etmeyin!

Bugün ki ana temamız can kardeşlerim kendinize zaman ayırmanız olacak.

Evet, şimdi kendinizi şımartma zamanı!

Kendine lütfen vakit ayır! Yapmak istemiyorsan bile kendi ruh sağlığınız ve can tanenizin genel manada sağlığı için bunu yapın.

-Ya ben bunu nasıl yapabilirim?

-Bir sürü ev işi var! Oradan söylemesi kolay tabi!

-Çocuk yıkanacak, ütü yapılacak , ev toparlanacak, ev süpürülecek, kış bitti kış temizliği, bayram geliyor bayram temizliği... 

Çığlıklıklarınızı ta buradan duymuyorum mu sanıyorsunuz? Aldanıyorsunuz. Çünkü aynı şeyleri bende yaşadım ve yaşamaya devam ediyorum. Ama inanın bana hayat bunlardan ibaret değil. İbaret olduğunu düşündüğünüz an siz kaybedeceksiniz. Çünkü eşiniz, arkadaşlarınız, aileniz veya yakın gördüğünüz her kim varsa asla sizin yerinize şu söylediklerimi yapamaz. Bunu ancak siz yapabilirsiniz. Şu an senden, sizden, hepiniizden istediğim bir şey var. Derin bir nefes alın ve bir anlığına şu sözcükleri kullanın kendinize:

-Ben değerliyim. Ben kıymetliyim. Ben istersem biizinillah yaparım. Bunca işi yapmışım bunu da yaparım.

Şimdi silkelendi isek terapimize başlayabiliriz. Neden mi bunlardan bahsettim? Çünkü her gün bu işler bitince mutlu hissedip rahatlayacağımızı düşündürerek aldanıyoruz. Aslında hiçbir şeyin olduğu yok. Tam tersi enerjimizin çoğu bittiği için çocuğumuz ile kaliteli vakit bile geçiremiyoruz. Kendimizi iyi hissetmeye vaktimiz kalmıyor. Eskiden yapmış olduğunuz hiçbir aktiviteyi belki de yerine getiremez halde bitap düşüyorsunuz. Peki değiyor mu? "Hayır!" dediğinizi duyuyorum. Çünkü ben de bunu defalarca yaptıktan sonra ancak vazgeçebildim. Oğlum ben bu satırları yazarken 1 yaş 14 günlük ve ben bu durumu bir hafta önce anlayabildim. Demek istediğim problemleriniz çok büyümeden ve kendinize zarar vermeye başlamadan dur demelisiniz bu gidişe.

Bizler içimizde bir akvaryumdan muazzam bir varlığın gelişini uzun süre bekledik. Bazen kustuk, bazen güldük, bazen aşerdik, bazen turşu bidonunu kafamıza geçirdik. Bunca şeyi aşmışken neden kötü hissedip hem yuvamıza hem de geleceği nispeten elimizde olan ve bize emanet edilmiş bu güzel yavrulara bunları çektirelim ki? Yetersizlik Sendromuna giren bir anne ağlama krizleri yaşayıp etrafı dağıtabilir. Sadece bununla kalsa iyi... Bazen çocuğunuza, yeni doğmuş yavrunuza bile hiddetlenebilirsiniz. Sinirinizi ondan almaya çalışabilirsiniz. Bunlar olmadan önce kendinize vakit ayırmaktan ve gerekirse aile danışmanı veya psikolog desteği almaktan çekinmeyin. Bizlerden insanız. Eşiniz evde olunca ondan da destek isteyin. Komşunuz müsait ise onu kahveye çağırın ve biraz mola verin hayatınıza.

Unutmayın siz iyi değilseniz EV iyi değildir.

Çünkü siz bu evin BEL KEMİĞİsiniz.

Sevgi ile dua ile kalın.

/HümaAsaf